Er zijn duizenden asielzoekers in ons land die met hoop op een betere toekomst hier naar toe komen. Sinds kort zijn er in Amsterdam West ongeveer 100 uitgeprocedeerde asielzoekers die in de Sint Jozefkerk een tijdelijk onderdak hebben gevonden. Erik de Groot, Suzanne Jansen en ikzelf zijn afgelopen week naar de gekraakte kerk gegaan. We hebben de vluchtelingen uitgebreid gesproken en zelf ervaren in welke omstandigheden ze nu verblijven. Eerder verbleven ze in het tentenkamp in Osdorp, wat op last van de gemeente werd ontruimd.

De vluchtelingen die ik sprak zijn allen gedreven door oorlog of armoede. Een aantal was gevlucht uit angst voor vervolging vanwege hun afkomst, hun geloof of hun politieke overtuiging. Ik vond hun verhalen enorm ingrijpend. De zieke vluchteling in bed die duidelijk maakte hoe blij hij was met onze aanwezigheid maakte veel indruk op me: net als vele andere vluchtelingen had deze man zijn hoop op een betere toekomst nog niet opgegeven. “Hoop doet leven” was hier echt op zijn plaats. Want het leven van een vluchteling gaat niet over rozengeur en maneschijn. Je verlaat je familie, je vrienden en je vertrouwde omgeving voor een ongewisse toekomst.

Nu zit een deel van deze mensen, allemaal uitgeprocedeerde asielzoekers, in de Sint Jozefkerk. Ze kunnen nergens heen: Nederland wil ze niet opnemen, maar ze kunnen ook niet terugkeren naar hun eigen land van herkomst. Een trieste situatie. Ze krijgen hulp van veel actieve buurtbewoners, ondernemers en maatschappelijke instellingen die de handen ineen hebben geslagen en de vluchtelingen voedsel en andere voorzieningen bieden. Ik hoop dat dit ertoe leidt dat ze in iets betere omstandigheden kunnen leven tot aan het einde van hun verblijf in de Sint Jozefkerk. Er moet nu een oplossing moet worden gezocht in een praktische aanpak van hun problemen, maar een echte oplossing voor deze mensen die tussen wal en schip zijn gevallen zal uit Den Haag moeten komen. Ik hoop van harte dat die er komt!